Η φωτεινή λάσπη

Είναι σίγουρο ότι τους συμβολισμούς τους έχει κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια της πρώτης κυβερνητικής του εβδομάδας. Είναι τέτοιας έντασης η συλλογική επιθυμία για αλλαγή, είναι τόσο συμπιεσμένος, θιγμένος, προσβεβλημένος, ενοχοποιημένος ο κόσμος, ώστε ό,τι και να εκφωνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός θα διάβαζε στα χείλη του αυτό που σήμερα προσλαμβάνει: Στοιχειωδώς εκφρασμένη αξιοπρέπεια, κριτική θέση, αίσθηση σθένους, διαφορετικό ήθος. Αν αυτή την στιγμή ξαναγίνονταν εκλογές, το ποσοστό του πρώτου κόμματος θα ήταν ευρύτερο, αφού η συλλογική επιθυμία είναι ενεργητική, επεκτεινόμενη και ανασχηματίζει τα νοηματικά χαρακτηριστικά στην πολιτική της αξιολόγηση.

Βέβαια σε δυο μήνες τα πράγματα δεν θα είναι έτσι. Θα πρέπει αυτός ο συναισθηματικός παφλασμός να βρει ευκρινέστερο σχήμα, να μεταφραστεί σε καθαρό, καθημερινό, μετρήσιμο, αγαθό. Η «καλή αύρα» και το ευνοϊκό αίσθημα θα πρέπει και να λύνει το πρόβλημα των νησιών, π.χ. των Φούρνων, της Ικαρίας, της Σάμου, της αγόνου και της ακτοπλοΐας. Η «καλή αύρα» θα πρέπει να δώσει λύση στον βουλιαγμένο απ' τις βροχές δρόμο. Αν και ο ενθουσιασμός παράγει πολιτικά περιεχόμενα, η άυλη χαρά πρέπει να δώσει υλικά έργα. Ποιο είναι το εργαλείο, ώστε η γιορτή να μετασχηματίζεται σε πολιτική και πρακτική λύση;

Έχει διαμορφωθεί με τα χρόνια, τις εύνοιες, τις δικτυώσεις μια πυκνή στρώση αυλικών και γραφειοκρατών, διαμεσολαβητών ανάμεσα στην πολιτική απόφαση και το αποτέλεσμα. Αυτοαναπαραγόμενη στρώση, δήθεν απαραίτητων, που δεν αφήνουν να περάσει καρφίτσα χωρίς τη δική τους έγκριση. Προσαρμόζονται ακαριαία, καρφώνουν του άλλους, εργάζονται μεθοδικά για την εκδίκηση, την ανάσχεση, την παύση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -υποπτεύομαι όπως και κάθε κυβερνητική εξουσία- είτε θα συγκρουστεί με αυτή τη άμορφη πολιτική ύλη είτε θα την ενσωματώσει. Και γνωρίζουμε ότι, εάν την ενσωματώσει, θα ενσωματωθεί στο αξιακό της σύστημα, αφού είναι γνωστό πως δεν μπορείς να αποκλίνεις από τις ποιότητες που σε εμβολιάζουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν αποτύχει, θα αποτύχει από τα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά, τους παραγοντισμούς που προσπαθούν να μπουν στους πόρους του.

Μια επιμόλυνση αδρανοποιητική, που ως μορφή έχει την παλατιανή γραφειοκρατία και χαρακτηριστικό της την αυταδράνεια. Δουλεύουν έξω (στην πλευρά της πραγματικότητας εννοώ) χιλιάδες άνθρωποι, απλοί πολίτες, δύσκολα, με χρέη, με τις δυσκολίες της πιάτσας, με την ανασφάλεια του τρελού φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος, φορολογούνται για να ταϊστεί αυτή η αριστοκρατική γραφειοκρατία. Χιλιάδες παιδιά προικισμένα εξορίζονται απ' αυτή την γραφειοκρατία. Προαποκλείονται, αφού άλλοι πρόλαβαν κι έπιασαν εγωτικά την «θέση». Τα προικισμένα παιδιά δεν χωρούν το σύστημα γιατί το σύστημα είναι αναξιόλογο. Γιατί το σύστημα παράγει και αναπαράγει και τέρπεται απ' το ασήμαντο.

Η θεματολογία της «κλειστής πόρτας», των πεταμένων έξω, με ερεθίζει, με συγκινεί, γιατί θεωρώ ότι οι αυλικοί, η πολυτελής απαίτηση να διαμεσολαβεί κανείς ως τάχα μου απαραίτητος, να συνωμοτεί, να μαχαιρώνει το βράδυ, να εισηγείται στο αυτί του ηγεμόνα την δολοφονία του συναδέλφου, δεν είναι μια απλή κακοπιστία, αρρώστια . Είναι πολιτική δομή με μακροχρόνια πύκνωση πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Και μ' αυτή την έννοια γίνεται οργανικό μέρος του πολιτικού υπερκειμένου και όχι δραματικό στοιχείο μυθιστορήματος. Η πολιτική παράγεται σε μεγάλο βαθμό από αυτή την γραφειοκρατική, ευνοιοκρατική ύφανση και εκπίπτει, παραπατά, παρεκτοπίζεται στο πέραν της πολιτικής και στο δώθε της ανηθικότητας.


Του Δημήτρη Σεβαστάκη