του Άγγελου Μανταδάκη
Στο Μεταξουργείο, ένα Κυριακάτικο πρωινό του Σεπτέμβρη κάπου στην δεκαετία του ’70. Με τον Ριζοσπάστη υπό μάλης και τη νεανική μας αισιοδοξία χτυπάμε τις πόρτες των σπιτιών. Σε ένα παλιό σπίτι με μια μακρόστενη αυλή, με πόρτες και παράθυρα αφημένα στη φθορά του χρόνου, με ένα πλήθος γατιά να πετάγονται από δω κι από κει, χτυπάμε το τζάμι της εισόδου.
Η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται μια ηλικιωμένη γυναίκα, ξερακιανή, με ένα μαντήλι στο κεφάλι και μια μακριά ρόμπα. Το πρόσωπό της είναι σφιγμένο. «Τι θέλετε;» μας ρωτάει κοφτά. «Καλημέρα , θα πάρετε τον Ριζοσπάστη;», προλαβαίνει η νεαρή «κνίτισα» που έχω δίπλα μου.
Και τότε το σφιγμένο πρόσωπο σκοτεινιάζει, τα μάτια της πετάνε φλόγες, και μας ρωτάει: «Από το ΚΚΕ είσαστε;». «Από το ΚΚΕ» της απαντάμε με υπερηφάνεια.. Αρκούσε αυτό για να ξεσπάσει η ηλικιωμένη γυναίκα. «Να φύγετε αμέσως και να μην ξαναέλθετε στο σπίτι αυτό!». Μας κλείνει την πόρτα κατάμουτρα προτού προλάβουμε να πούμε κουβέντα. Η κοπέλα δίπλα μου δείχνει φοβισμένη. Και καθώς προσπαθώ να την καθησυχάσω, η οικοδέσποινα ανοίγει το παραθυράκι της πόρτας και μας φωνάζει με θυμό. «Ξέρετε ποιανού το σπίτι είναι αυτό; Του ποιητή του Λειβαδίτη! Τον ξέρετε; Σας είπε το κόμμα σας ποτέ γι αυτόν τον άνθρωπο; Ρωτήστε τους πως του φέρθηκαν! Είμαι η αδελφή του..».
Έκλεισε το παραθυράκι και χάθηκε μουρμουρίζοντας.
Εγώ την εποχή εκείνη γνώριζα τον Τάσο Λειβαδίτη μόνο από κάποια τραγούδια που είχε συνθέσει ο Μίκης και είχε ερμηνεύσει με την απαράμιλλη φωνή του ο Γρ. Μπιθικώτσης. Το πιο αγαπημένο μου ήταν η «Δραπετσώνα». Το τραγούδι αυτό – μου έλεγε ένας παλιός λαϊκός οργανοπαίχτης – θα μπορούσε να είναι ένας δεύτερος εθνικός μας ύμνος.
Ποιήματα του Λειβαδίτη δεν είχα διαβάσει καθώς δεν ήταν στις προτεραιότητές μας στο ΚΚΕ. Αντίθετα με ό,τι συνέβαινε πληθωρικά με άλλους κορυφαίους ποιητές μας. Με βασάνιζε όμως ένα ερωτηματικό: γιατί η γυναίκα εκείνη, αδελφή του μεγάλου μας ποιητή και διανοούμενου της Αριστεράς, μας έδιωξε κακήν κακώς; Τι αντιπροσωπεύαμε εμείς ;
Και τότε κατανόησα ότι η πίκρα των ανθρώπων που η τέχνη τους υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο την υπόθεση της Αριστεράς, στήριξε και ενέπνευσε τους λαϊκούς αγώνες, ήταν μεγάλη και δικαιολογημένη. Όταν διαφώνησαν με τις επιλογές της ηγεσίας, πέρασαν στο περιθώριο. Το κόμμα έπαψε να ενδιαφέρεται γι αυτούς και το έργο τους δεν θεωρήθηκε κατάλληλο για να διαδοθεί στους νεότερους..
Μια τέτοια πίκρα φούντωνε τον θυμό της ηλικιωμένης κυρίας για την συμπεριφορά απέναντι στον αδελφό της, κορυφαίο ποιητή.
Την αδελφή του Τάσου Λειβαδίτη δεν την ξαναείδα. Ούτε το σπίτι με την αυλή..
Όμως εκείνος ο θυμός και η άδικη συμπεριφορά σε δυο νέους ανθρώπους που δεν είχαν ευθύνη για την ανώμαλη κατάσταση που επικρατούσε στο εσωτερικό της Αριστεράς, με προβλημάτιζε πάντα.
Αυτή η κατάσταση που στρεβλώνει τις σχέσεις μέσα στην Αριστερά και δημιουργεί υγειονομικές ζώνες γύρω από την κάθε αριστερή δύναμη για να μη μολυνθεί από τις ιδέες και τις απόψεις της άλλης, ήταν καταστροφική.
Να λοιπόν η μεγάλη ευκαιρία να ανέβουμε ψηλά και στη συνείδηση της κοινωνίας και στην επιρροή μας. Να δώσουμε δείγμα γραφής μιας Αριστεράς που σέβεται όλους τους αγωνιστές της, που θεωρεί ανεκτίμητο κεφάλαιο το έργο όλων των διανοουμένων της και που ενώνεται για το καλό του τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου