Το δίλημμα είναι σκληρό και απλό. Κάκιστη συμφωνία ή άτακτη χρεωκοπία. Συμφωνία που βρίσκεται μακριά από την αριστερή ιδεολογία, από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και από την κοινή λογική (με τα υφεσιακά μέτρα που περιλαμβάνει) ή αλλιώς ακαριαία κατάρρευση των τραπεζών, δέσμευση καταθέσεων και εν τέλει χάσιμο των λαϊκών αποταμιεύσεων, συνακόλουθη κατάρρευση κάθε δημόσιας δομής και Grexit. Έτσι αναλύθηκε από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης η οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας και μπροστά σε αυτό το τελικό δίλημμα βρέθηκε ο Πρωθυπουργός την Δευτέρα. Διάλεξε το πρώτο: μια κακή συμφωνία, που όμως θα αποκαθιστούσε τη ρευστότητα των τραπεζών (και των πολιτών), αλλά και θα συνοδευόταν από σκληρό (αντι-αριστερό) πρόγραμμα . Επέλεξε το Όχι στο (απροετοίμαστο) Grexit. Το αν έπραξε σωστά ο Τσίπρας και η κυβέρνηση, θα το δείξει η ιστορία. Όμως δεν υπήρχε καμιά λαϊκή, εκλογική εξουσιοδότηση για κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, για εξάτμιση των λαϊκών αποταμιεύσεων και για κοινωνική καταστροφή. Γιατί συνέβη; Επί έξι μήνες συνεχιζόταν μια διαπραγμάτευση (όπως εξάλλου ήταν η εντολή του Ελληνικού λαού). Σύμφωνα με τον Βαρουφάκη και την ομάδα του, σε κάθε της φάση, ανατρέπονταν τα συμφωνηθέντα από τους δανειστές. Ο χρόνος λιγόστευε, οι απαιτήσεις άλλαζαν διαρκώς. Με απόφαση του Eurogroup η ρευστότητα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν αυξανόταν, χρηματοδότηση του χρέους επί ένα χρόνο δεν υπήρξε, οι δόσεις όμως πληρώνονταν κανονικά. Ολόκληρο το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αλλά και η κ. Κατσέλη , η πρόεδρος της ΕΤΕ, ανέλυαν την οριακή κατάσταση και την επείγουσα ανάγκη συμφωνίας . Δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Τόσο μπόρεσε να αντέξει η χώρα και η κυβέρνηση. Έξι μήνες. Η συνθηκολόγηση ήταν αναπόφευκτη μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή. Η διαφορά οικονομικής ισχύος ήταν ο τελικός κριτής της αναμέτρησης. Αποκατάσταση ρευστότητας, άνοιγμα τραπεζών, στοιχειώδες αίσθημα ασφάλειας. Από την άλλη υφεσιακά μέτρα, σκληρό πρόγραμμα και απομάκρυνση από τις προεκλογικές εξαγγελίες. Αυτά είναι μερικά, γενικά χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης. Ο άλλος δρόμος: η ΜΗ συμφωνία- το απροετοίμαστο Grexit,- σήμαινε δέσμευση των τραπεζικών καταθέσεων, αφού γίνονται ακαριαία απαιτητά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα 89 δις που έχουν εισρεύσει στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα ως ενέσεις ρευστότητας. Αυτό εξαφανίζει τη συναλλακτική δραστηριότητα, φέρνει την κατακλυσμιαία κατάρρευση των δομών πρόνοιας, σε λίγο σταματούν οι προμήθειες σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης- κυρίως των πόλεων- καταρρέει σταδιακά κάθε οικονομική δραστηριότητα. Επιχειρήσεις, μικρεμπόριο, κάθε παραγωγική δραστηριότητα καταρρέουν. Το «μαξιλάρι» των στρατηγικών αποθεμάτων της Τράπεζας της Ελλάδος (17-20 δις) που θα μπορούσε η χώρα να «κάψει» για κάποιο διάστημα, εκτός του θνησιγενούς χαρακτήρα ως λύση, στην περίπτωση σύγκρουσης με την ευρωζώνη θα αδρανοποιούνταν από την ΕΚΤ. Και θα συμπαρέσυρε όλα τα εθνικά διαθέσιμα. Η ΕΚΤ ουσιαστικά θα απαγόρευε το ευρώ στην Ελλάδα, όπως βεβαίωναν στελέχη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης στην χθεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Η διασύνδεση των οικονομιών και του τραπεζικού συστήματος στην Ευρωζώνη, κάνει εξαιρετικά σύνθετη την διαδικασία τυχόν αποδέσμευσης και πάντως απαιτεί εκπόνηση σχεδίου για όποιον την επιθυμει. Ο λαός μας έχει κάνει μέχρι στιγμής, άλλες επιλογές. Για μένα λοιπόν, το δίλημμα «κακή συμφωνία» ή «Grexit» έπαιρνε κι αυτή την διάσταση: Η αριστεροσύνη μου έναντι του τόπου μας. Διάλεξα το δεύτερο. Ακριβώς γιατί είμαι αριστερός, γιατί πιστεύω στις δυνατότητες του λαού μας να κερδίσει το ιστορικό στοίχημα και γιατί δεν βλέπω αυτή την στιγμή άλλο δρόμο. Μας περιμένει πολλαπλός αγώνας . Να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε στην πράξη, στις εφαρμογές του, το (αντιδραστικό) πρόγραμμα, να γίνει καλύτερη εκμετάλλευση του πολύτιμου και ακριβού χρόνου που κερδίζουμε ως χώρα, να κρατήσουμε την ενότητα Είμαστε μαζί και στα εύκολα και στα δύσκολα. Αλλά είμαστε μαζί.
Δημήτρης Α. Σεβαστάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου