Σχεδιάζουν μια άσφαιρη και στείρα προπαγάνδα στο δοκιμασμένο πεδίο του εκφοβισμού των πολιτών έτσι ώστε να πετύχουν μια εκλογική ψήφο ανοχής για τις αμαρτίες τους. Κυρίως δε να διαμορφώσουν ένα κλίμα κοινωνικής αδράνειας για τις ακόμα πιο οδυνηρές μετεκλογικές πολιτικές.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/03/2012
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ
Με τη λεοντή της δήθεν υπευθυνότητας και το πρόσχημα της δήθεν σωτηρίας της χώρας διαμορφώνουν συνειδητά «υπεύθυνοι» και «σωτήρες» του μνημονιακού μπλοκ το κλίμα για μια απροσχημάτιστη στοχοποίηση της Αριστεράς, της κοινωνικής και της πολιτικής Αριστεράς. Φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού και υστερικοί υποστηρικτές της Ορθοδοξίας των αντικοινωνικών πολιτικών που συνοδεύουν τα μνημόνια και τη νέα δανειακή σύμβαση διεξάγουν πόλεμο. Ιδεολογικό και πολιτικό πόλεμο εναντίον του φαντάσματος της δήθεν ηγεμονίας της Αριστεράς στη μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, ως ενός «άξονα του κακού» ελληνικής κοπής.
Στην πραγματικότητα, όμως, ασκούν μια άσφαιρη και στείρα προπαγάνδα στο δοκιμασμένο πεδίο του εκφοβισμού των πολιτών έτσι ώστε να πετύχουν μια εκλογική ψήφο ανοχής για τις αμαρτίες τους. Κυρίως δε να διαμορφώσουν ένα κλίμα κοινωνικής αδράνειας για τις ακόμα πιο οδυνηρές μετεκλογικές πολιτικές που θέλουν να ασκήσουν ως συγκυβερνών μνημονιακό μπλοκ εάν το εκλογικό σύστημα, έστω και οριακά, τους το επιτρέψει.
Η Αριστερά, ιδιαίτερα η ριζοσπαστική Αριστερά, την οποία ο Πάγκαλος ονόμασε «κόμμα των τραμπούκων», δεν κάνει ούτε βήμα πίσω από την έμπρακτη στήριξη, τη δυναμική αλληλεγγύη, την πολιτική ανυπακοή δίπλα και μαζί με όσους και όσες καταστρέφονται από τη βάρβαρη αντικοινωνική πολιτική. Πώς μπορεί, λοιπόν, να γίνει πιστευτό ως δήθεν «αμάρτημα» αυτή η εμμονή στην υποστήριξη των δυνάμεων της εργασίας όταν τον σύγχρονο αντικομμουνισμό κονιορτοποιούν καθημερινά τα αδιάψευστα στοιχεία της πρωτόγνωρης ανεργίας και των εκατοντάδων χιλιάδων λουκέτων στα μαγαζιά; Όταν επιπλέον όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα δραματικό περιβάλλον διαχρονικής ύφεσης για το οποίο όλοι, ακόμα και οι κυβερνώντες, δέχονται ότι αρμόζει μόνο σε χώρα που βρίσκεται σε πραγματική εμπόλεμη κατάσταση ως οικονομικά διακατεχόμενη περιοχή;
Οι ιεροκήρυκες του δόγματος, που ταυτίζει τη σωτηρία της χώρας με τη χρεωκοπία των δυνάμεων της εργασίας, καταγγέλλουν την Αριστερά και αναφέρονται σχηματικά και ισοπεδωτικά σε φαινόμενα «αριστερής εθνικοφροσύνης». Πόσο πιστευτοί μπορούν να γίνουν όταν τα επίσημα στοιχεία συνηγορούν στο ότι οι πιο επιθετικές δυνάμεις του κεφαλαίου κερδίζουν από την κρίση, ότι λειτουργούν πραγματικά ως να αναγνωρίζουν για μοναδική τους πατρίδα τα συμφέροντα της διαχρονικής τους κερδοσκοπίας. Όταν αλληλοκατηγορούνται για το ποιοι δίνουν τα στοιχεία στην τρόικα για να περνάνε μνημονιακές δεσμεύσεις από το ελληνικό κοινοβούλιο, όταν οι ίδιοι και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι συνομολογούν την πολυετή δανειακή σύμβαση με ρήτρες ξένων δικαστηρίων. Όταν σε τελευταία ανάλυση Ελλάδα και πατρίδα δεν νοούνται, κατά τον κοινό νου, έξω από τα εκατομμύρια πολίτες εργαζόμενους, άνεργους, γυναίκες, νέους, μετανάστες αυτής της χώρας.
Οι υπεύθυνοι, επίσης κατά τον κοινό νου, για τα δραματικά αδιέξοδα που βιώνει ο λαός μας και οι υπόλογοι για τις «πολιτικές σωτηρίας» που επιτείνουν αυτά τα αδιέξοδα και οδηγούν στην καταστροφή τους πολίτες, αγωνιούν κυριολεκτικά να πείσουν με ρητορικές ακροβασίες και με την αποκλειστική διαχείριση, ως μιντιακών μεγαφώνων, των λίγων μεγάλων ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων που μείνανε εν ζωή, ότι οι ευθύνες ανήκουν στην Αριστερά. Για μεν το παρελθόν τις ευθύνες είχε μια περίεργη ηγεμονία της Αριστεράς επί δεκαετίες μέσα στα κόμματα του δικομματισμού (!). Ότι επίσης τις ευθύνες για όσα συμβαίνουν τώρα και όσα μέλλουν να συμβούν θα τις έχει η Αριστερά που αγωνίζεται. Γιατί αυτή είναι η μόνη ευθύνη της Αριστεράς, ως εκπροσώπου όσων τολμούν να αντισταθούν, όσων διαμαρτύρονται και εξεγείρονται, όσων αμφισβητούν τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και τον πολιτικό συσχετισμό που τη σφραγίζει, όσων δεν δέχονται ότι η παραμονή στο ευρώ πρέπει να έχει ως αντίτιμο την καταστροφή του πιο πολύτιμου κεφαλαίου της χώρας, δηλαδή του κεφαλαίου της εργασίας.
Δυστυχώς για τους νέους πατριδοαμύντορες η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία των Ελλήνων που εξεγείρονται εναντίον του δικομματισμού και των μνημονιακών πολιτικών έχει γίνει ήδη παράδειγμα και ζωντανή γέφυρα για τους αγώνες των λαών στις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου και όχι μόνο. Με αυτή την έννοια όσοι φλερτάρουν με την ιδέα ενός νέου ιδιότυπου εμφύλιου σε μια περίκλειστη Ελλάδα για να περιθωριοποιήσουν την πολιτική Αριστερά και να καταστρέψουν τις κοινωνικές αντιστάσεις, θα διαπιστώσουν πολύ γρήγορα ότι οι κραυγές του Καρατζαφέρη «έρχονται οι κομμουνιστές» από μηνών και οι δηλητηριώδεις αναλύσεις δημόσιων σχολιαστών για «φαιοκόκκινους» τραμπούκους δεν μπορούν να διαμορφώσουν ούτε ιδεολογικό αντιαριστερό μένος στην κοινωνία, ούτε ευνοϊκό πολιτικό αποτέλεσμα για όσους θέλουν να διαμορφώσουν το νέο Κέντρο μέσα από τη δοκιμασμένη συνταγή, προ δεκαετιών, του διμέτωπου αγώνα.
Όσα, στρατευμένα και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους, λοιπόν, γράφουν οι σύμβουλοι του Σαμαρά για να τα διαβάσει στη Βουλή, ο Παπαχελάς και το βασικό επιτελείο του Φαλήρου, όπως επίσης και επιλεγμένοι δημοσιογράφοι ή συνεργάτες του συγκροτήματος, όπως ο Γ. Βούλγαρης, δεν έχουν καμία απήχηση. Γιατί δεν αναμετρώνται με τα πραγματικά προβλήματα στο έδαφος της κοινωνίας των αναγκών και των ανατρεπτικών διεργασιών που θα οξυνθούν στο πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι περισσότερο, αυτές οι ακραίες απόψεις στείρα προπαγάνδα και επικοινωνιακό παιχνίδι. Επικίνδυνο παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου